Ontstaan van het Vrouwenhuis

In 2004 was is, Janny Beekman, met een Afghaanse Nederlandse mee op familiebezoek in Afghanistan. Na heel veel gesprekken met mannen en vrouwen is bij mij de overtuiging ontstaan dat een opvang voor bepaalde groepen vrouwen geen overbodige luxe zou zijn.

In de Vrouwentuin (een ommuurd parkje waar alleen vrouwen mogen komen) kwam ik in gesprek met de directrice (mevr. Nylab), een psychologe (mevr.Zargona) en een juriste ( mevr. Mossadeq). We bespraken de positie van de vrouwen in Afghanistan en de lange weg die mannen en vrouwen nog dienen te gaan om een maatschappij te verkrijgen, waarin het mogelijk wordt dat mannen en vrouwen samen kunnen werken aan een toekomst, naast en met elkaar en in gelijkwaardigheid.

De drie vrouwen vertelden mij, dat hen via de UHNCR een mogelijkheid is geboden tot het  gebruik van tenten voor de opvang van vrouwen die niet meer kunnen leven met het huiselijk geweld. Maar tenten zijn geen permanente  en wenselijke oplossing: de winters zijn koud en tenten kunnen de veiligheid van de vrouwen niet waarborgen. Ze zijn namelijk kwetsbaar voor gevaar van buitenaf.

Een huis zou een betere optie zijn, maar het ontbrak aan geld en middelen om een dergelijk huis op te richten.

Toen deze (en andere) hoogopgeleide Afghaanse vrouwen mij dan ook om hulp vroegen, ben ik in november 2005 in Kabul gaan zoeken naar mogelijkheden. Tijdens een gesprek met de minister voor Vrouwenzaken, bleek ook zij achter het idee te staan om een vorm van opvang op te zetten voor weduwen (en kinderen) die op straat leefden. Na lange gesprekken over het doel van een dergelijk huis, de eisen en de haalbaarheid van het initiatief kwam ik tot de conclusie dat ik me bij terugkomst in Nederland actief in zou gaan inzetten voor de oprichting van een vrouwenhuis dat geleid zou worden door en voor Afghaanse vrouwen.

Op 16 december 2005 is de stichting Nahid in Groningen opgericht. In het bestuur zaten ook twee van oorsprong Afghaanse vrouwen die in Nederland wonen. Zij hebben een belangrijk aandeel gehad in de vormgeving en de organisatie van het huis, omdat het geheel moet passen binnen de cultuur van het land.

Met financiële ondersteuning van Impulsis konden we in 2006 het huis openen. Maar ook de bijdragen van groepen van Zonta en Soroptimisten droegen er veel aan  bij, evenals werkgroepen van Vrouwen voor Vrede, enkele kerken en bedrijven en acties van scholen.